آيت ‏اللَّه سيدمحمدباقر سلطاني طباطبايي بروجردي فرزند آيت ‏اللَّه سيدعلي‏اصغر سلطان العلماء بروجردي از علما و بزرگان آن شهر، در سال 1291 ش (1333 ق) در بروجرد به دنيا آمد. وي پس از پشت سر گذاشتن مقدمات علوم در زادگاهش، راهي قم گرديد و از محضر استادان بزرگي همچون حضرات آيات سيد محمدتقي خوانساري، محمد فيض قمي و محمد علي اراكي استفاده كرد. آيت‏اللَّه سلطاني سپس عازم نجف اشرف شد و در حلقه درس آيات عظام سيد ابوالحسن اصفهاني و آقاضياءالدين عراقي شركت نمود و به مدارج والاي علمي دست يافت. اين عالم رباني پس از آن مدتي در مشهد و در نهايت در قم سكني گزيد و به تدريس فقه و اصول مشغول شد. آيت‏اللَّه سلطاني در اين سال‏ها همزمان با تدريس، در دروس فقه و اصول آيت‏اللَّه بروجردي و درس معقولِ آيت‏اللَّه شاه آبادي شركت مي‏جست و در اين علوم به مدارج بالايي دست يافت. آيت‏اللَّه سلطاني از آن پس يكسره به تدريس و تاليف همت گماشت و شاگردان فاضلي در حوزه علميه قم پرورش داد. همچنين از اين عالم برجسته آثاري از جمله استصحاب، الفوائد الفاطميه و رساله‏اي در شرح منظومه ميرزا محمد تنكابني بر جاي مانده است. آيت‏اللَّه سلطاني، دوستي ديرينه‏اي با حضرت امام خميني(ره) داشته و حاج احمد خميني نيز داماد ايشان بود. معظم له در دوره اول مجلس خبرگان قانون اساسي نيز حضور داشت. سرانجام اين فقيه اصولي و مدرس برجسته حوزه علميه قم، در سي و يكم خرداد 1376 ش برابر با پانزدهم صفر 1418 ق در 85 سالگي بدرود حيات گفت و در جوار مرقد مطهر حضرت امام خميني(ره)، به خاك سپرده شد.